Montaż i konserwacja autonomicznych czujek: tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu

Młodzież wchodząca na rynek pracy; osoby długotrwale bezrobotne; osoby, które przerwały edukację w formalnym systemie kształcenia na wczesnym poziomie; beneficjenci publicznych służb rynku pracy oraz polityki społecznej; członkowie organizacji pozarządowych zaangażowanych w rozwój społeczeństwa obywatelskiego;osoby zajmujące się remontami mieszkań; osoby zajmujące się montażem urządzeń gazowych; konserwatorzy w spółdzielniach i wspólnotach mieszkaniowych; konserwatorzy zatrudnieni w jednostkach samorządowych; kominiarze.

Osoba przystępująca do walidacji musi udokumentować ukończenie ośmioklasowej szkoły podstawowej lub gimnazjum.

Osoba posiadająca kwalifikacje “Montaż i konserwacja autonomicznych czujek: tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu” może znaleźć zatrudnienie: w Spółdzielniach i Wspólnotach Mieszkaniowych, w jednostkach samorządowych administrujących budynki, przy remontach zasobów mieszkaniowych, w firmach zajmujących się montażem i konserwacją systemów alarmowych, Dodatkowo kwalifikacją mogą być zainteresowane osoby prowadzące własną działalność gospodarczą, które chcą rozszerzyć zakres świadczonych usług. Osoba posiadająca kwalifikacje “Montaż i konserwacja autonomicznych czujek: tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu” po uzyskaniu dodatkowej kwalifikacji związanej z zarządzaniem zespołem może pełnić rolę brygadzisty.

Dokumentem potwierdzającym nadanie kwalifikacji rynkowej "Montaż i konserwacja autonomicznych czujek: tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu" jest certyfikat ważny bezterminowo.

Jednym z najważniejszych zadań Państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa obywateli, między innymi poprzez ochronę przeciwpożarową mającą na celu ochronę życia, zdrowia, mienia lub środowiska przed pożarem lub innym miejscowym zagrożeniem, polegającą na zapewnieniu koniecznych warunków ochrony technicznej nieruchomościom i ruchomościom. Zapotrzebowanie na kwalifikacje potwierdzają dwie okoliczności. Pierwsza to, stosunkowo liczna grupa osób w wieku do 30 roku życia, która nie posiada dotąd wystarczających lub żadnych doświadczeń na rynku pracy. Młodzież ta otrzyma możliwość zdobycia potwierdzenia posiadanych umiejętności dotyczących relatywnie mało skomplikowanego montażu i konserwacji autonomicznych czujek tlenku węgla, gazu oraz dymu i ciepła. Zapotrzebowanie na tego rodzaju kwalifikacje wynika z liczby ofiar śmiertelnych tlenku węgla i poszkodowanych. W ocenie takich instytucji jak np. Komenda Główna Ochotniczych Hufców Pracy, kwalifikacja może stanowić atrakcyjną i dostępną dla tej grupy osób możliwość wejścia na rynek pracy. Wraz ze wzrostem świadomości społecznej o ostrzegawczym działaniu czujek, pojawi się nisza na rynku pracy, która będzie wypełniona przez posiadaczy kwalifikacji “Montaż i konserwacja autonomicznych czujek: tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu”. Wykorzystywanie detektorów w prywatnych mieszkaniach, w tym w szczególności przez tzw. osoby zależne (seniorzy, osoby niepełnosprawne) będzie wymagać zapewnienia wykwalifikowanego personelu do montażu i konserwacji czujek tlenku węgla, gazu, dymu i ciepła. Ocenia się, że nawet 30% społeczeństwa może mieć trwałe lub czasowe ograniczenia w mobilności czy percepcji. Należą do nich ludzie poruszający się przy pomocy sprzętu wspomagającego (kul, lasek, balkoników, protez, wózków inwalidzkich), z uszkodzonym narządem słuchu, wzroku, z trudnościami manualnymi i poznawczymi (na przykład po udarze, cierpiący na chorobę Alzheimera), kobiety w ciąży, osoby słabsze fizycznie (na przykład w wyniku choroby) i mające trudności w poruszaniu się. Wiele z tych osób nie posiada statusu osoby niepełnosprawnej. Ryzyko wykluczenia społecznego dotyczy nie tylko osób starszych. W równym stopniu narażonych na nie jest około 5 mln osób niepełnosprawnych mieszkających w Polsce – czyli blisko 12% naszego społeczeństwa. W zależności od kryterium niepełnosprawności ta grupa może liczyć od 4,9 mln do nawet 7,7 mln osób. Nie wiadomo dokładnie jaki procent stanowią osoby z niepełnosprawnościami ruchowymi. Przyjmuje się, że jest ich około 10% ogólnej liczby. W Polsce żyje około 1,8 mln osób z niepełnosprawnością wzroku. Większość z nich nie urodziła się niewidomymi, ale straciła wzrok w ciągu życia z różnych powodów. W przypadku osób z niepełnosprawnością słuchu jeszcze trudniej o dane. Szacuje się, że to około milion osób głuchych lub słabosłyszących. Problem ze słuchem ma także co czwarta osoba po 65. roku życia. Niepełnosprawność to także ograniczenia intelektualne, choroby psychiczne czy niepełnosprawności sprzężone (dwa lub więcej rodzajów ograniczeń). W poradniach zdrowia psychicznego leczy się ponad milion osób. Według ostrożnych szacunków, w różnym stopniu natężenia oraz częstotliwości, pośrednio lub bezpośrednio problemy te dotykają około 5-8 mln Polaków (nawet blisko co czwarta osoba). Co więcej, w związku z intensywnym rozwojem cywilizacji i uprzemysłowienia, a co za tym idzie zwiększeniem poziomu społecznych zagrożeń – przewidywane jest nasilenie się ryzyka pogorszenia kondycji psychicznej społeczeństwa. Aktywność i samodzielność osób z niepełnosprawnościami jest z różnych powodów utrudniona. Rozwój nowych technologii oraz produkty z obszaru technologii kompensacyjnych pozwalają na wyrównywanie szans, ale często barierą pozostają wysokie ceny lub brak możliwości ich zastosowania w indywidualnych przypadkach. Dlatego ważne jest, aby nie tylko kompensować skutki niepełnosprawności na poziomie indywidualnym, ale przede wszystkim stwarzać warunki dla budowy otoczenia, które będzie przyjazne i zbudowane na zasadach uniwersalnych. Dotyczy to również dostępu do usług z obszaru ochrony przeciwpożarowej. Zakłada się, że osoby z “grup szczególnego ryzyka” na rynku pracy zostaną objęte systemowym wsparciem, umożliwiającym nabycie umiejętności w ramach kwalifikacji oraz ich formalnego potwierdzenia, a także wsparcie na etapie świadczenia usług montażu grupom społecznym szczególnego ryzyka (seniorzy, osoby niepełnosprawne, osoby zależne). Wsparcie w formach i warunkach zorganizowanych, np. w formie Usługowych Spółdzielni Socjalnych. Rynkowe zapotrzebowanie na kwalifikacje w wyniku zakładanej interwencji państwa, wynika z danych opublikowanych przez Komendę Główną Państwowej Straży Pożarnej, które wskazują na tendencję wzrostową zdarzeń związanych z zatruciem tlenkiem węgla. Szczególny wzrost został zaobserwowany w sezonie grzewczym 2016/2017, gdzie liczba zdarzeń wzrosła o około 20%, liczba osób poszkodowanych o 30%, a liczba ofiar śmiertelnych o 22%. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) prezentowanych po raz pierwszy w 2012 roku, dotyczących ofiar śmiertelnych pożarów, w Polsce liczba ofiar na podstawie danych Państwowej Straży Pożarnej jest o 19 % mniejsza niż wynika to z danych WHO (źródło: Raport nr. 21 Center of Fire Statistics – CTIF z 2016). Z badań przeprowadzonych na zlecenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji przez ośrodek badania opinii IPSOS pt. “Badanie dot. zagrożenia pożarowego oraz zatruć tlenkiem węgla i dymem”, przeprowadzonego jesienią 2016 roku na reprezentatywnej dla kraju grupie respondentów wynika, że ogółem czujki tlenku węgla posiada zaledwie 18% badanych. Mimo, że tlenek węgla jest substancją bezwonną i bezbarwną, umiejętność zmysłowego rozpoznania tlenku węgla zadeklarowało 41% badanych. Tylko co piąty respondent wskazuje, że tlenek węgla można wykryć jedynie za pomocą specjalnych czujników. Z informacji Wydziału Przetwarzania Danych Operacyjnych Krajowego Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej za rok 2017 wynika, że z powodu wad urządzeń i instalacji gazowych, w szczególności zbiorników, przewodów i odbiorników gazu, doszło w sumie do 2055 zdarzeń, a także 782 wypadków będących wynikiem nieprawidłowej eksploatacji urządzeń gazowych. Miniony rok w porównaniu do analogicznego okresu 2016 roku, to wzrost liczby pożarów w obiektach mieszkalnych o 1254 zdarzenia, z 31 134 w roku 2016 do 32 388 w roku 2017. Wraz z rozwojem nowoczesnych technologii w powszechnym, indywidualnym zastosowaniu, w tym m.in. w ramach Internet of Things (Internet Rzeczy) wzrost wykorzystania autonomicznych urządzeń będzie dotyczył również liczby użytkowników autonomicznych czujek: tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu. Niezaprzeczalny rozwój innowacyjnych technologii na użytek indywidualnych konsumentów, będzie sprzyjał popytowi na profesjonalny personel, świadczący usługi na pożądanym poziomie jakości, gwarantującym niezawodność i bezpieczeństwo urządzeń oraz ich użytkowników.

Brak odniesienia do kwalifikacji o zbliżonym charakterze

Metody stosowania walidacji 1.1. Metody Na etapie weryfikacji dopuszcza się stosowanie następujących metod: Zestaw 1 – test wiedzy, Zestaw 2 – zadanie praktyczne i rozmowa. 1.2. Zasoby kadrowe Walidację prowadzi co najmniej jedna osoba, która spełnia przynajmniej jedno z niżej wymienionych wymagań: 1) posiada kwalifikacje wymagane do wykonywania co najmniej zawodu technik pożarnictwa; 2) posiada uprawnienia Inspektora Ochrony Przeciwpożarowej; 3) jest specjalistą z udokumentowaną praktyką zawodową i znajomością zagadnień technicznych w zakresie instalacji Systemów Sygnalizacji Pożarowej (SSP) lub posiada certyfikat kompetencji personelu (osób) w ochronie przeciwpożarowej, wydany przez jednostkę certyfikującą usługi; 4) jest zatrudniona od co najmniej 5 lat w podmiocie projektującym/konstruującym autonomiczne czujki tlenku węgla, dymu, ciepła i gazu, na stanowiskach z zakresem obowiązków obejmującym projektowanie/konstruowanie takich urządzeń lub udzielanie wsparcia technicznego i serwisowego dla podmiotów zajmujących się montażem i konserwacją czujek autonomicznych, oraz ukończyła studia drugiego stopnia na kierunku technicznym. 1.3. Sposób prowadzenia walidacji oraz warunki organizacyjne i materialne niezbędne do prawidłowego prowadzenia walidacji Weryfikacja będzie podzielona na 2 etapy: 1) etap teoretyczny – weryfikacja Zestawu 1 – może być sprawdzany za pomocą testu teoretycznego lub rozmowy z komisją; 2) etap praktyczny – weryfikacja Zestawu 2 – może być sprawdzany metodą obserwacji w warunkach symulowanych lub obserwacji w warunkach wirtualnej rzeczywistości w oparciu o technologię VR lub rozmowy z komisją. Pozytywny wynik etapu teoretycznego dopuszcza do podejścia do etapu praktycznego. Zaliczenie etapu teoretycznego jest ważne przez 1 rok od dnia jego zakończenia. Każda część walidacji będzie osobno płatna. Instytucja prowadząca walidację musi zapewnić: 1) stanowisko montażowe; 2) wizualizację pomieszczeń; 3) zestaw narzędzi do montażu: zestaw wkrętaków; 4) zestaw czujek; 5) aerozol testowy; 6) lub symulator VR.

W świetle uwag zgłoszonych przez podmioty konsultujące wniosek, prace nad opisem przedmiotowej kwalifikacji powinny być kontynuowane we współpracy z podmiotem, który złożył wniosek oraz autorami zgłoszonych uwag. Przedmiotowe prace powinny mieć na celu: - rozważenie możliwości rozszerzenia kryteriów weryfikacji efektów uczenia się o narzędzie jakim jest technologia VR, celem ograniczenie kosztów związanych z organizacją wizji lokalnej oraz urealnienie warunków egzaminu się; - ewentualne uzupełnienia katalogu warunków, jakie musi spełnić osoba będąca członkiem komisji walidacyjnej, doprecyzowanie i uwiarygodnienie procesu walidacji efektów uczenia się, dokonanie ponownej analizy procedury walidacji pod kątem czasu trwania i kosztów oraz rozważenie zasadności poddawania walidacji nie tylko osób ubiegających się o nadanie kwalifikacji, ale również firm, których obszarem działania są zagadnienia dotyczące ochrony przeciwpożarowej; - rozstrzygnięcie kwestii wydłużenia ważności uzyskanego certyfikatu z 3 do 5 lat oraz uwzględnienie wariantu „inicjacyjnego i powtarzalnego” egzaminu w tym zakresie; - dokonanie ewentualnej zmiany wymagań w zakresie kwalifikacji poprzedzających z poziomu 2 PRK na poziom 3-4 PRK, dodanie wymogu pełnoletniości oraz uwzględnienie w treści wniosku konsekwencji z tym związanych dla obszaru: zapotrzebowania na kwalifikację; - wyjaśnienie wątpliwości związanych z „orientacyjnym nakładem pracy potrzebnym do uzyskania kwalifikacji”.